ក្រោមពន្លឺថ្ងៃដ៏ស្រទន់ដែលត្រងកាត់ស្លឹកបៃតងខៀវស្រងាត់ ខ្ញុំបានដើរលំហែរលើផ្លូវតូចដែលធ្លាប់ស្គាល់ ដែលរាល់ព្រឹកខ្ញុំចំណាយពេលស្រូបខ្យល់អាកាសបរិសុទ្ធ និងទទួលបានភាពសុខសាន្តនៃជីវិតជុំវិញខ្ញុំ សំឡេងសត្វបក្សីបន្លឺឡើងលើមែកឈើ ធ្វើឱ្យចិត្តខ្ញុំធូរស្រាលជាងពេលមុនៗ ពីចម្ងាយមានមនុស្សពីរបីនាក់ដែលកំពុងហាត់ប្រាណកំពុងជជែកគ្នាលេងសើចយ៉ាងសប្បាយរីករាយ បន្លឺឡើងពេញលំហ បង្កើតជាអំណោយដ៏រស់រវើកនៃពេលវេលាដ៏តូច និងស្និទ្ធស្នាលរបស់ខ្ញុំ។ ជីវិតផ្តល់ឱ្យខ្ញុំ ទោះបីគ្រាន់តែជាស្លឹកឈើជ្រុះ ឬខ្យល់បក់កាត់ ដែលធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកំពុងរស់នៅកាន់តែពេញលេញ រាល់ជំហានគឺជាចង្វាក់នៃអារម្មណ៍ លាយឡំទៅក្នុងដង្ហើមនីមួយៗ ចង្វាក់បេះដូងរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំគិតក្នុងចិត្តខ្លួនឯងថា ពេលខ្លះសុភមង្គលមិនស្ថិតនៅលើរឿងធំទេ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែក្នុងគ្រាដ៏ស្ងប់ស្ងាត់បែបនេះ អ្វីៗដែលលេចមុខនៅចំពោះមុខភ្នែករបស់ខ្ញុំ មានភាពស្រស់ស្អាតរបស់វា គ្មានភាពអួតអាង គ្មានភាពច្របូកច្របល់ គ្រាន់តែជាការយល់ចិត្តបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ គ្រាន់តែជាការយល់ចិត្តបន្តិចប៉ុណ្ណោះ។ បន្តដើរលើផ្លូវនោះដើម្បីបន្ធូរអារម្មណ៍ ព្យាបាលបេះដូងខ្ញុំពីបញ្ហាក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ ព្រោះពេលនោះខ្ញុំដឹងថា ពេលខ្លះយើងត្រូវបន្ថយល្បឿនបន្តិច ដើម្បីស្តាប់ជីវិតនិយាយដោយទន់ភ្លន់។