กาลครั้งหนึ่ง มีเจ้าหญิงนางหนึ่งชื่อสโนไวท์ เธอสวยงาม มีผิวขาวดุจหิมะ ริมฝีปากแดงเหมือนผลไม้ และผมดำยาวดุจขนนก นางอาศัยอยู่ในปราสาทใหญ่กับราชินีใจร้าย ราชินีมีความอิจฉาในความงามของสโนไวท์อยู่เสมอ วันหนึ่งราชินีถามกระจกวิเศษทุกวันว่า ใครสวยที่สุดในแผ่นดิน กระจกวิเศษมักตอบว่าสโนไวท์สวยที่สุด ราชินีรู้สึกโกรธและอิจฉามาก จึงวางแผนให้ลูกชายคนใช้พาสโนไวท์ไปยังป่าลึกเพื่อให้สโนไวท์หายไป สโนไวท์ถูกพาไปในป่า แต่เจ้าหญิงไม่กลัวและวิ่งหนีจนพบบ้านเล็ก ๆ บ้านนั้นมีเจ็ดเตียงเล็กและเจ็ดจานอาหาร เธอเข้าไปสำรวจและพบว่าบ้านนั้นเป็นบ้านของคนแคระทั้งเจ็ด คนแคระกลับบ้านและเห็นสโนไวท์นั่งอยู่ พวกเขาตกใจแต่เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดก็รู้สึกสงสาร สโนไวท์อยู่กับคนแคระทั้งเจ็ด พวกเขาช่วยกันทำความสะอาดบ้าน ทำอาหาร และแบ่งปันเรื่องราวต่าง ๆ คนแคระแต่ละคนมีลักษณะเฉพาะ เช่น หนุ่มตื่นตัว หนุ่มขี้เกียจ หนุ่มขี้กลัว หนุ่มขี้โกรธ หนุ่มร่าเริง หนุ่มเงียบ และหนุ่มอารมณ์ดี ราชินีใจร้ายไม่ยอมหยุด เธอรู้ว่าสโนไวท์ยังมีชีวิตอยู่ จึงวางแผนหลายครั้ง ครั้งแรกเธอปลอมตัวเป็นหญิงชราขายผลไม้พิษ สโนไวท์กินเข้าไปแล้วหลับไปอย่างไม่มีสติ คนแคระทั้งเจ็ดกลับมาเห็น จึงช่วยให้สโนไวท์ฟื้นด้วยสมุนไพร ครั้งที่สองราชินีปลอมตัวเป็นหญิงชราขายเชือกรัดเอว สโนไวท์ถูกเชือกรัดจนหมดแรง แต่คนแคระทั้งเจ็ดกลับมาทัน พวกเขาช่วยเธอออกจากเชือก ครั้งที่สามราชินีปลอมตัวเป็นหญิงชราขายผลแอปเปิลแดง สโนไวท์กัดเข้าไปเพียงคำเดียวก็ล้มลง คนแคระทั้งเจ็ดเศร้าใจมาก พวกเขาไม่สามารถปลุกสโนไวท์ได้ จึงวางเธอไว้ในโลงแก้วใสเพื่อตั้งสติ วันหนึ่งเจ้าชายผู้หล่อเหลาเดินทางผ่านป่าและพบสโนไวท์ เขาเห็นเธอนอนอยู่ในโลงแก้วอย่างสงบใจ เจ้าชายประทับใจในความงามและจูบสโนไวท์ทันที สโนไวท์ตื่นขึ้นด้วยความประหลาดใจและยิ้มให้เจ้าชาย เจ้าชายและสโนไวท์กลับไปปราสาทของเขา พร้อมด้วยคนแคระทั้งเจ็ดที่เดินทางไปด้วยเพื่อฉลองชัยชนะ ราชินีใจร้ายรู้ว่าแผนการทั้งหมดล้มเหลว จึงหนีออกจากปราสาทและไม่กลับมาอีก สโนไวท์และเจ้าชายอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข คนแคระทั้งเจ็ดยังคงเยี่ยมเยียนเจ้าหญิงเสมอ และทุกคนในอาณาจักรต่างยินดีและสนุกสนานไปด้วยกัน เก่งมากไปนอนได้