بزرگتر که می شوی دایره ی قرمز رنگ تنهایی ات تنگ تر میشود و آدمهای زندگی ات آنقدر انگشت شمار می شوند که میتوانی آنها را در یک کوله پشتی بریزی و با خودت به خیابان ببری بزرگتر که میشوی کوله پشتی ات را با تمام آدمهای تویش بیرون دایره ات میگذاری چون فهمیده ای آنها خودشان یک روز می روند و تو نمی خواهی تنهایی ات را با توهم کسی که نیست قسمت کنی و سرانجام سالخورده می شوی و در می یابی که بی مصرف شده ای آرام در دایره ات دراز میکشی و منتظر میمانی تا مرگ آن را برایت تنگ تر کند آنقدر که خودت هم دیگر در تنهایی ات جا نشوی