تا بهار دلنشین ، آمده سوی چمن ای بهار آروز ، بر سرم سایه فکن چو نسیم نوبهار ، بر آشیانم کن گذد تا که گل باران شود ، کلبه ی ویران من تا بهار زندگی ، آمد بیا آرام جان تا نسیم از سوی گل ، آمد بیا دامن کشان چو سپندم بر سر ، آتش نشان بنشین دمی چو سرشک اندرکنار ، بنشین بنشان سوز نهان بازآ ببین درحیرتم ، بشکن سکوت خلوتم چو لاله ی تنها ببین ، برچهره داغ حسرتم ای روی تو آیینه ام ، عشقت غم دیرینه ام بازآ چو گل دراین بهار ، سررا بنه بر سینه ام