Psalm Dawida. Ku przypomnieniu. Nie karć mnie, PANIE, gdy jesteś wzburzony, nie karz mnie, kiedy płoniesz gniewem! Bo utkwiły we mnie Twe strzały i przytłoczyła mnie ręka Twoja. Z powodu Twego gniewu nie ma nic zdrowego w moim ciele i nic nietkniętego w mych kościach z powodu grzechów moich. Moje nieprawości sięgają mi nad głowę, obciążyły mnie jak ciężkie brzemię. Moje rany cuchną i ropieją z powodu mej głupoty. Jestem zgnębiony i całkowicie złamany, cały dzień chodzę smutny. Bo ogień pali wnętrze moje i nie ma nic zdrowego w moim ciele. Jestem osłabiony, skrajnie wyczerpany i wyje z bólu me serce. Panie, Ty znasz wszystkie me pragnienia, a mój jęk nie jest przed Tobą zakryty. Moje serce się trwoży, siły mnie opuściły i gaśnie światło oczu moich. Moi przyjaciele i bliscy opuścili mnie w chorobie, a moi najbliżsi stoją z daleka. Ci, którzy czyhają na me życie, zastawiają pułapkę, ci, którzy źle mi życzą, dążą do mej zguby i cały dzień knują podstęp. Ja zaś, jak głuchy, nie słucham, jak niemowa ust nie otwieram. Jestem jak człowiek, który nie słyszy i nie ma w ustach odpowiedzi. Lecz ja ufam Tobie, PANIE! Ty mnie wysłuchasz, Panie, mój Boże! Mówię bowiem: Niech się ze mnie nie śmieją, niech mną nie gardzą, gdy potknie się ma noga. Jestem przecież bliski upadku i ból nigdy mnie nie opuszcza. Wyznaję więc nieprawość swoją, boleję nad swoim grzechem. Moi wrogowie są silni i zdrowi, liczni są ci, którzy nienawidzą mnie bez powodu. Za dobro mi złem odpłacają i sprzeciwiają się, bo dążę do dobra. Nie opuszczaj mnie, PANIE! Boże mój, nie bądź ode mnie daleko! Pospiesz mi na pomoc! Panie, zbawienie moje!