ปราณเคยเป็นช่างภาพที่มีชื่อเสียง แต่เมื่อสามปีที่แล้ว เขาหยุดถ่ายภาพเพราะเริ่มสูญเสียการมองเห็นมากขึ้น แม้ว่าปราณจะผ่านช่วงเวลาของการปรับตัวเพื่อยอมรับกับความพิการของตัวเอง แต่การเข้าตรวจลานสายตาครั้งล่าสุด ทำให้เขารู้ตัวว่าเหลือเวลาในการมองเห็นอีกไม่นาน เขาจึงต้องการเดินทางไปถ่ายรูปอีกครั้งที่สังขละบุรี และแสดงผลงานเป็นครั้งสุดท้าย ปราณออกเดินทางด้วยรถไฟไปกับวิริน หญิงสาวที่มีปัญหาเรื่องความรักกับหัวหน้าที่ทำงาน และไม่เคยดูแลคนสายตาเลือนรางมาก่อน “ปราณ” ช่างภาพสายตาเลือนรางพบว่าตัวเองไม่มีความมั่นใจ และไม่สามารถถ่ายรูปได้เหมือนเดิม แต่ “วิริน” ได้เป็นแรงบันดาลใจให้ปราณเริ่มถ่ายรูปได้อีกครั้ง และได้พัฒนาความสัมพันธ์จนเริ่มใกล้ชิดกัน แต่ความไม่เข้าใจในคนพิการของวิรินทำให้ปราณเข้าใจวิรินผิด และเมื่อกลับมากรุงเทพฯ ทั้งคู่ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนกระทั่งวันแสดงงานภาพถ่ายของปราณมาถึง