Czciciel gwiazd i mądrości miłośnik ogrodów Wyznawca snów i piękna i uczestnik godów Na które swych wybrańców sprasza sztuka boska Znam gorycz i zawody wiem co ból i troska Złuda miłości zwątpień mrok tęsknot rozbicia A jednak śpiewać będę wam pochwałę życia Bo żyłem długo w górach i mieszkałem w lasach Pamięcią swe dni chmurne i dni w słońca krasach Przechodzę jakby jakieś wielkie dziwne miasta Z myślą ciężką jak z dzbanem na głowie niewiasta A dzban wino ukrywa i łzy w swojej cieśni Kochałem i wiem teraz skąd się rodzą pieśni Widziałem konających w nadziejnej otusze I kobiety przy studniach brzemienne jak grusze Szedłem przez pola żniwne i mogilne kopce Żyłem i z rzeczy ludzkich nic nie jest mi obce Przeto myśli me które stoją przy mnie w radzie Choć smutne są pogodne jako starcy w sadzie I uczę miłowania radości w uśmiechu W łzach widzieć słodycz smutną dobroć chorą w grzechu I pochwalam tajń życia w pieśni i w milczeniu Pogodny mądrym smutkiem i wprawny w cierpieniu