साताऱ्याच्या डोंगरमाथ्यावर एक प्राचीन किल्ला होता. शतकानुशतकं उभा असलेला हा किल्ला आता भग्नावस्थेत गेला होता, तरीही त्याचं वैभव अजूनही लोकांना आकर्षित करायचं. गावातल्या लोकांमध्ये मात्र एक गूढ कथा प्रसिद्ध होती – “किल्ल्याच्या तळघरात एक गुप्त दरवाजा आहे, त्यामागे सुवर्णखजिना दडलेला आहे. पण जो कोणी तो शोधायला जातो, तो परत येत नाही!” ही गोष्ट ऐकून तीन मित्र – अजय, ओंकार आणि मानसी – यांच्या मनात साहसाची ज्योत पेटली. त्यांनी ठरवलं, *“आपण जाऊया त्या किल्ल्यात आणि शोधून काढू या दरवाज्याचं रहस्य.”* शनिवारी सकाळी तिघांनी आपापल्या बॅगा भरल्या. टॉर्च, पाणी, थोडं अन्न आणि दोरी – इतकीच त्यांची शस्त्रं होती. सूर्य उगवल्यावर ते डोंगराच्या पायथ्याला पोहोचले. किल्ल्याच्या पायऱ्या चढताना त्यांच्या अंगावर गार वारा येत होता, पण मनात उत्सुकतेसोबत किंचित भीतीही दाटून आली होती. मानसीने हळूच म्हटलं, *“गावातले लोक उगाच घाबरत नाहीत, आपण सावध राहू या.”* अजयने मात्र आत्मविश्वासाने उत्तर दिलं, *“साहस केलं की भीती मागे राहते.”* किल्ल्यात पोहोचल्यावर त्यांना तुटलेल्या भिंती, गवताचं जंगल आणि वाऱ्याच्या झुळुकीने निर्माण होणारा घुमणारा आवाज भेटला. अचानक ओंकारला भिंतीवर एक विचित्र चिन्ह दिसलं. त्यावर कोरलेलं होतं – *“ज्याला धैर्य आहे, त्यालाच सत्य लाभेल.”* तिघांनी एकमेकांकडे पाहिलं आणि निर्धाराने किल्ल्याच्या तळघराकडे वाट धरली. जुन्या दगडी जिन्याखाली त्यांना एक लहानसा दरवाजा दिसला. दरवाज्यावर गंजलेलं कुलूप होतं. अजयने थोडा जोर लावताच कुलूप तुटलं. आत अंधारात थंड वाऱ्याची झुळूक आली. त्यांनी टॉर्च लावून पाऊल टाकलं. भिंतींवर कोळी जाळं, जमिनीवर वटवाघळं, आणि पाण्याचे थेंब टपकण्याचा आवाज – वातावरण भयंकर भासू लागलं. अचानक जमिनीवर काही हललं आणि मानसी किंचाळली, *“साप!”* पण अजयने दगड उचलून आवाज केला, आणि साप सरपटत निघून गेला. मार्ग खूप लांब होता. शेवटी त्यांना एक विशाल दगडी दार दिसलं. दारावर कोरलेलं होतं – *“तिन्ही मित्र मिळून सत्य उघडतील, पण स्वार्थी मनाने आलात तर दरवाजा कधीच उघडणार नाही.”* दारावर तीन वर्तुळं होती. तिघांनी एकत्र ती फिरवली, आणि दार हळूहळू *घर्रर्रर्र* असा आवाज करत उघडलं. दार उघडल्यावर आत एक मोठा कक्ष दिसला. मधोमध एक लोखंडी पेटी होती. त्यांनी पेटी उघडली तर आत सुवर्णमुद्रा, जुनी तलवारी, आणि शिवाजी महाराजांच्या काळातील शस्त्रं होती. मानसी भावुक होऊन म्हणाली, *“हे खजिना नाही, हा आपला इतिहास आहे.”* इतक्यात गुहेतून एक विचित्र गर्जना झाली. छत कोसळायला लागलं. *“लवकर बाहेर निघा!”* ओंकार ओरडला. ते जीवाच्या आकांताने धावत बाहेर आले. मागे वळून पाहिलं तर दार कायमचं बंद झालं होतं. खजिना त्यांनी पाहिला, पण तो घेऊन जाण्याची संधी इतिहासाने दिली नाही. गावात परतल्यावर लोकांनी प्रश्न विचारले – *“खजिना सापडला का?”* अजयने हसून उत्तर दिलं, *“खजिना नाही, पण आपल्या इतिहासाचा अभिमान सापडला. खरा खजिना म्हणजे आपली संस्कृती आणि पराक्रम.”* तिघे मित्र गावातले नायक झाले. त्यांनी ठरवलं की या अनुभवावर पुस्तक लिहायचं – *“किल्ल्याचं रहस्य”*. आणि त्यांना खरी शिकवण मिळाली – की सोनेनाण्यांपेक्षा मोठा खजिना म्हणजे इतिहास, ज्ञान आणि साहसातून मिळणारी शिकवणूक. --- ✨ **कथेचा संदेश** * भीतीवर मात केल्याशिवाय साहस साध्य होत नाही. * खरा खजिना म्हणजे इतिहास व संस्कृती. * साहसाचं यश म्हणजे पुढच्या पिढ्यांना प्रेरणा देणं.