Na mokradłach za Tuzmer, tam gdzie ziemia oddycha jak żywa, widziano Maerona, dawnego zwiadowcę z północnych wypraw. Mówią, że kiedyś zniknął wśród mgieł Venefiru, a jego drużyna nigdy nie wróciła. Teraz wędruje samotnie, okryty płaszczem z wilczej skóry, z oczami zimnymi jak woda w jeziorze Harvil. Gdy przechodzi przez wieś, psy wyją, a dzieci chowają się pod stołami, nie wiedząc dlaczego. W Nithal pewien handlarz przysiągł, że Maeron kupił od niego lusterko z ruin Mythariel, a jego odbicie w nim poruszało się chwilę dłużej niż powinno. W Eder znaleziono tabliczkę z wyrytym ostrzeżeniem: „On idzie po głosy tych, co zamilkli”. Podobno szuka bramy, którą otworzył w młodości przejścia między światem ludzi a snem, który nie chce się skończyć. Gdziekolwiek się pojawi, powietrze staje się ciężkie, a las szepcze jego imię, jakby próbował go ostrzec albo błagał, by znów odszedł.